29 augustus 2011
We hadden een afspraak op maandag in het atelier van Pieter Knorr.
Zijn vrouw Lucy heeft gevraagd of we ’s middags wilden komen want dan is zij er ook.
Zo gezegd, zo gedaan!
We komen bijna klokslag 13.00 uur aan en ook Lucy is zojuist gearriveerd. Ze laat ons binnen in huis waar we Pieter zien zitten achter z’n pc, spelend op z’n ukelele (joekelille), meespelend met een filmpje op Youtube. Oók de schilder gaat met zijn tijd mee.
Zoals altijd eerst koffie en koek, daarna volgde de gang naar het atelier.

De voorlaatste keer had ik een schilderij meegekregen (hieronder) die nog zo vers was dat Pieter deze nog niet eens gesigneerd had. Omdat we dat beiden niet gezien hadden moest ik daarvoor terug. Achteraf helemaal niet erg natuurlijk. Ik had zo de hoop op nog één schilderij. En zo geschiede. Met gepaste tegenzin kreeg ik een klein nieuw werk van hem mee. Maar… dit zou voorlopig ook de laatste zijn.
Ik was al lang blij met deze nieuwe kleinood.

Een kakelverse Knorr: ‘Anemoon in gemberpot’, 40 x 40 cm, olieverf op masoniet (paneel).
Droog én gesigneerd!

15 augustus 2011
Eindelijk weer klein werk van de meester. Wanneer je het over een schilder hebt op het gebied van de realistische kunst,

dan staat er voor mij één bovenaan het lijstje: Pieter J. Knorr.
Gelukkig is hij zo eigenwijs dat ie zich door niemand laat vertellen welke koers hij varen moet.

Hij is schipper naast God en weet zelf wanneer de zeilen gestreken of gehesen moeten worden.
Maar, eerlijk is eerlijk, ik ben heel blij met het nieuwe kleine werk van Pieter Knorr,

ook al zijn het er nog maar twee. Wel twee hele mooie!

23 mei 2000

Het werk van Pieter Knorr, een onmogelijke naam eigenlijk, ben ik voor het eerst tegen gekomen op de Holland Art Fair, 2000 in Den Haag. Hier werden door een Haagse galerie vijf schilderijen van deze kunstenaar gepresenteerd, 30 x 20 cm, olieverf op masoniet. Ik stond erbij, ik keek er naar, ik was ontroerd. Voordat ik mijn zinnen enigszins weer bij elkaar had waren ze voorzien van rode stippen. Verkocht dus. Pech Leen!

De tentoonstelling was koud twintig minuten open en weg waren de schilderijen van Knorr. Logisch, echte kwaliteit verkoopt zichzelf. Twijfelen is fataal. Wat te doen? De galeriehouder beschermt zijn ontdekking, mede volgens strenge instructies van de kunstenaar. Via een omweg ben ik uiteindelijk toch achter zijn verblijfplaats gekomen en heb direct contact gezocht. Na eerst afgewezen te worden ben ik toch uitgenodigd bij de schilder op bezoek te komen. Wel met de nadrukkelijke mededeling dat ik echt voor niks zou komen.

Eerst maar eens binnen zien te komen, was mijn gedachte, daarna zien we wel verder.

Een merkwaardige man, een kluizenaar wat zijn schilderijen betreft. “Het liefst houd ik mijn schilderijen zelf, achter de piano staan ze prima. Ik heb mijn beleving van het scheppen, de emotie van het schilderen al gehad en ben er dus klaar mee”.

Pieter Knorr voorzag zich als klusjesman in het onderhoud voor hem en zijn vrouw. Ook het houden van schapen zorgde voor enig inkomen. Echter met de jaren komen ook de gebreken. Aangespoord door zijn vrouw ging Pieter J. Knorr zijn dierbare schilderijen verkopen.

Zolang ze dan maar gekocht worden door verzamelaars en echte liefhebbers, had hij er enigszins vrede mee.

Op het moment dat hij bij zijn eerste presentatie totaal uitverkocht, was hij een zenuwinzinking nabij. “Dat nooit weer”. Vanaf dat moment gaan er mondjesmaat schilderijen zijn huis uit, welke dan ook meteen nieuwe eigenaars vinden.

Een Knorr in huis is een rijk bezit. Zoals Willem Nijland (verzamelaar en vriend van Knorr) al vermelde;

Het werk is echt, puur en ongekunsteld.

Het zal dus ook echt niet lang duren voordat ik ook een schilderij van Pieter J. Knorr in mijn collectie heb.

Ik zal een ieder die naar kwaliteit op zoek is, het werk van deze oerkunstenaar aanprijzen. Voor een echte Knorr (toch wel een geweldige naam) hoeft, vooralsnog, niet diep in de buidel worden getast. De prijzen liggen tussen de drie- en vierduizend gulden, voor een werk van 35 x 25 cm. Dat zal in de toekomst zeker veranderen.
Iedereen maakt het zelf uit maar je krijgt spijt wanneer je het niet doet.

Op het moment dat ik dit verhaal op papier zet, heb ik nog geen enkele toezegging van deze kunstenaar of ik zijn schilderijen überhaupt mag exposeren in de galerie. Ik heb echter een rotsvast vertrouwen op een positieve samenwerking met deze prachtige, eigenzinnige kluizenaar.

10 maart 2010

Inmiddels, tien jaar verder, kan ik rustig zeggen dat ik helemaal gelijk heb gekregen. Pieter Knorr is een zeer gewilde kunstenaar bij galeries en verzamelaars. De kwaliteit blijft echter gewaarborgd.

Een expositie met werk van deze kunstenaar staat hoog op mijn verlanglijstje. Ik weet door een eerdere kleine presentatie van schilderijen van hem, welke in één dag verkocht waren, dat mijn klanten en bezoekers van de galerie bijzonder op dit werk gesteld zijn.

Zelf ben ik inmiddels in het bezit van enkele prachtige Knorren. Ik moet me inhouden om niet alle schilderijen zelf te willen hebben en moet de werken die ik in de galerie krijg ter verkoop aanbieden; the show must go on!

18 februari 2011

Pieter Knorr, wellicht eentje van een uitstervend ras. Zijn schildershart op de juiste plaats, daar waar ook het hart zit van anderen met een passie.

Geld speelt een rol in het leven van iedereen, helaas is het niet anders. Maar het gaat erom op welke wijze je er mee omgaat. Zo ook de professionele kunstenaars die zich in hun levensonderhoud voorzien middels het schilderen, beeldhouwen, musiceren, schrijven enzovoort. Pieter is daar geen uitzondering in. Maar deze kunstenaar leeft om te schilderen, niet om daar een enorm financieel gewin mee te behalen. Beroemd worden net als Rembrandt, waarom niet? Rijk worden als Dagobert, ach welk geluk brengt dat nou de kunstenaar?

Schilderen en zeilen dat is waar het leven van Pieter Knorr om draait en natuurlijk zijn leven met Lucy.

Boos kan hij worden op onrecht, kunstenmakers met een air hoog in hun bol, op zedenpredikers, boos op schijnheilig gewauwel!

Het schilderen lijkt hem makkelijk af te gaan maar het blijkt elke keer weer een worsteling, een leerproces. Het uiterste moet eruit gehaald worden.

Pieter werkt momenteel weer aan een zelfportret; "Wanneer het schilderij klaar is en het is helemaal geworden zoals ik het zie, zoals ik het voel, dan ben ik bij het geheim. Dan kan ik wel ophouden met schilderen, dan ben ik er, dan weet ik Het."

(Een vergelijkbare uitspraak hoorde ik ook regelmatig van Willem G van de Hulst).

Pieter leer ik steeds beter kennen.Teem (mijn vriendin) en ik arriveren iets over vieren. Met veel woorden worden wij bij hem thuis onthaald. Zijn vrouw/partner en wat dies meer zij, stelt me gerust; blaffende honden bijten niet!

Het is begin januari, dus al schemerig. Meteen duiken we het atelier in en bekijken de nieuwe schilderijen, de één nog mooier dan de ander. Mooi is voor een kunstenaar niet 'gepast', liever goed, beter en best, maar ik vind ze allemaal 'gewoon' mooi. Er is iets met zijn schilderijen. Het is niet alleen die zogenaamde waas die over zijn voorstellingen ligt maar er is meer. Ik kan het nog niet helemaal goed duiden. Natuurlijk zijn er die je mooier/beter vindt dan de ander maar dat is ook een kwestie van persoonlijke voorkeur.

Eén schilderij springt er voor mij enorm uit. Deze was net klaar en Pieter is zelf ook zeer in zijn nopjes met het resultaat, maar ik kreeg deze niet mee. Hij wilde er eerst zelf nog een poosje van genieten voordat dit schilderij de grote wereld in zou gaan. Enfin, m'n keuze gemaakt, drie schilderijen van 90 bij 100 cm. Bij eentje moet de lijst wat bijgewerkt worden dus werden wij gesommeerd vast het woonhuis binnen te gaan. PJK wilt namelijk niemand die op zijn vingers kijkt wanneer hij aan het werk is!

Binnen is Lucy aan de weer met koffie, koeken, toastjes met brie en paté. De kachel brandt, buiten is het donker, een oer-Hollandse sfeer van het platteland. Tien minuten later komt Pieter ook binnen. We praten over, hoe kan het ook anders, kunst en de schilderkunst in het bijzonder. Glaasje wijn erbij, nog een toastje en zo is het een heel gezellig samenzijn.

We hebben gesprekken met z'n tweeën en met z'n vieren. Teem, mijn vriendin, valt zeer goed bij de Knorren en zij voelt zich hier ook zeer op haar gemak. Uiteindelijk eten we mee, nog een glaasje wijn en voordat we het weten is het tegen tienen!

Wij moeten nog naar het Westen, naar Breukelen, twee uur rijden. Dus tijd om op te stappen. De schilderijen moeten nog in de auto.

Inladen in het donker, bij het schijnsel van een zaklantaarn. Geweldig!

We worden door beiden uitgezwaaid. Inderdaad: blaffende honden bijten niet!

30 augustus 2011

's Morgens had Lucy een kleine rat ontdekt in de tuin, vlakbij het atelier. Deze leek niet meer helemaal lekker in z’n vel te zitten en dus werd hij door Pieter al bestempeld tot zijn volgende model. En jawel, aan het eind van de dag had het beesie de geest gegeven (waarschijnlijk vergiftigd). Maar niet getreurd; door Pieter gekoesterd werd er meteen een eerste opzet gemaakt om daarna voor altijd te worden vereeuwigd. En zo zou hij een beroemde rat worden…

Een dag later stuurt Pieter Knorr me een mail met de volgende foto:    eerste opzet 'Rat op steen'   

  'De Bombay in de mist', olieverf op masoniet, 24 x 29 cm